Ο Σύλλογος Διδασκόντων του Μουσικού Σερρών συγχαίρει θερμά τη μαθήτρια του Μουσικού Σχολείου Σερρών Νιώτη Μαρία του Β1 για την διάκρισή της στον 13ο Πανελλήνιο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης και εύχεται πολλές ανάλογες επιτυχίες και στο μέλλον.
Νιώτη Μαρία
Μουσικό Σχολείο Σερρών / Μαγνησίας, Σέρρες 621 24
Τηλ: 2321 035353 / email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Είδος: Ερωτικό διήγημα
Αριθμός λέξεων: 569
Η Μαρίνα έκλεισε τα μάτια της κρατώντας σφιχτά το γράμμα του Παύλου στο χέρι της. Το τελευταίο γράμμα που της έστειλε. Τρία ολόκληρα χρόνια είχαν περάσει από τότε που της το έστειλε και τώρα βρέθηκε στα χέρια της για πρώτη φορά. Όλο αυτόν τον καιρό, το γράμμα του ήταν χαμένο και η Μαρίνα αναρωτιόταν αν την ξανασκέφτηκε ποτέ πριν πεθάνει. Αναρωτιέται αν είχε πάρει τη σωστή απόφαση και δεν τον αποζήτησε ποτέ.
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, κάθισε στο κρεβάτι της και άρχισε να το διαβάζει.
Παρίσι, 31 Δεκεμβρίου 1972.
Αγαπημένη μου Μαρίνα,
Αυτό θα είναι το τελευταίο γράμμα που σου στέλνω. Αύριο είναι η 1η Ιανουαρίου και έχω αποφασίσει να κάνω μια καινούρια αρχή. Δεν πρέπει να μείνω προσκολλημένος στο παρελθόν ή σε σένα. Δεν είναι καλό για κανέναν από τους δυο μας. Αλλά πρέπει να ξέρεις πως σε αγάπησα πολύ. Σε αγάπησα, σε αγαπώ και πάντα θα σε αγαπώ. Ήρθες στη ζωή μου σαν σίφουνας και με συνεπήρες μαζί σου εκείνο το καλοκαίρι του ‘70. Μα, όσο ξαφνικά μπήκες μέσα στη ζωή μου, τόσο ξαφνικά έφυγες από αυτή. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί, αλλά ελπίζω να είσαι χαρούμενη όπου κι αν βρίσκεσαι τώρα.
Αν όμως έχεις αλλάξει γνώμη, αν υπάρχει έστω και η παραμικρή ελπίδα για να είμαστε ξανά μαζί, τότε έλα μαζί μου. Θα έρθω στην Αθήνα την άλλη Δευτέρα, μάζεψε τα πράγματά σου και έλα να με βρεις στο καφενείο του Κυρ’ Αλέξη στην παλιά μου γειτονιά. Μπορούμε να φύγουμε από εδώ, να πάμε όπου θες. Αρκεί να είμαστε μαζί και τίποτα άλλο δεν θα με νοιάζει.
Παρ ’όλα αυτά, αν αποφασίσεις πως δεν θέλεις να έχεις τίποτε πια να κάνεις με μένα, θα το σεβαστώ. Θα πονέσει, αλλά θα ξέρω πως πλέον δεν θα υπάρχει καμία ελπίδα για εμάς τους δυο.
Για πάντα δικός σου,
Παύλος.
Η Μαρίνα δάκρυσε. Ευχόταν να μπορούσε να γυρίσει πίσω ο χρόνος, να γυρνούσε πίσω σε εκείνον και να μην έφευγε ποτέ από κοντά του. Και ο κόσμος ας έλεγε ό,τι ήθελε, δεν την ένοιαζε τώρα. Δεν θα έμενε μαζί του ούτε για τα χρήματα ούτε για τίποτε άλλο. Η Μαρίνα αγάπησε τον Παύλο όπως δεν αγάπησε κανέναν άλλο στη ζωή της. Και είναι θλιβερό που ο Παύλος πίστευε το αντίθετο μέχρι την τελευταία του στιγμή. Θα ‘δίνε τα πάντα για να ήταν πάλι κοντά του. Να νιώσει του άγγιγμά του, να χαθεί στα υπέροχά του μάτια, να ακούσει ,έστω για μία τελευταία φορά, το στόμα του να λέει τ ’όνομά της...
“Σε μια αιωνιότητα μαζί σου.” Της είχε πει ο Παύλος, μια καλοκαιρινή βραδιά του ‘71.
“Θα πιώ σε αυτό.” του είχε απαντήσει η Μαρίνα χαμογελώντας.
“Μαρίνα, ξέρω πως δεν έχει ούτε ένα χρόνο που έχασες τον άντρα σου και πως κι εμείς γνωριζόμαστε πολύ λίγο… Μα σε αυτό το λίγο που σε γνωρίζω, σε αγάπησα όσο δεν έχω αγαπήσει ποτέ καμία άλλη γυναίκα. Και το ξέρω πολύ καλά μέσα μου, πως εσύ είσαι ο άνθρωπος που θα ήθελα να έχω δίπλα μου μέχρι να πεθάνω. Για αυτό λοιπόν, τι λες; Θέλεις να παντρευτούμε;” είπε ο Παύλος με μάτια που έλαμπαν.
“Παύλε εγώ…” η Μαρίνα τραύλισε και παίρνοντας βαθιές ανάσες είπε “Εγώ πρέπει να φύγω.”
Και έτσι απλά, η Μαρίνα έφυγε από τη ζωή του Παύλου χωρίς να του πει ποτέ το γιατί. Από εκείνη τη βραδιά δεν ξαναειδώθηκαν ποτέ. Και η γλυκόπικρη του ανάμνηση θα παίζει ξανά και ξανά στο μυαλό της Μαρίνας, μέχρι το τέλος της αιωνιότητας…